~ samen onderweg ~

Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter.

De mistbanken van de herfst hangen laag

over de grond, verschuiven traag.

Het licht wordt steeds kouder en minder.

Er schijnt nu een zon als een maan door de mist,

maar het vuur van de zomer is opgebrand

en de bomen zwerven kaal door het land.

HANS ANDREUS

uit een oude doos
n.a.v. vorig blogbericht van Saartje:

Twee kikkers liepen op een hete, stoffige landweg te wandelen. Ze waren al een poosje onderweg en ze kregen behoorlijk dorst.
Onverwachts zagen ze voor een boerderij een melkkan staan. Eén van de kikkers sprong zonder aarzelen in de kan om zijn dorst te lessen. Hij dronk en dronk. Toen zijn buik vol was, keek hij vol verlangen naar boven, naar de onbereikbare rand van de kan.
"Help me", riep hij zijn vriend toe.
"Ik heb geen dorst meer en kan niets meer drinken.
Maar hier kom ik niet meer uit"!
De andere kikker sprong in de kan om te helpen.
"We moeten allebei verdrinken, we zitten in de val," jammerde hij.
"Dan blijft er niets anders over dan verder te paddelen."
Het duurde niet lang of de eerste kikker werd moe. Uitgeput riep hij zijn vriend toe: "Ik kan echt niet meer.  Ik geef het op - vaarwel!"
Zijn redder echter moedigde hem weer aan en riep: "Je moet volhouden zolang je nog kunt zwemmen!"
"Als we nu opgeven, zijn we allebei verloren."
Terwijl zijn vriend met laatste kracht verder ploeterde, zocht hij naar een geschikte strategie om weer uit de kan te komen. Want één ding begreep hij duidelijk! Opgeven kan altijd nog.
En zo ploeterden ze samen verder en verder.
Twee lange, bange uren vergingen. De voor hun leven vechtende kikkers paddelden met laatste kracht. Toen hun pootjes al lam waren geworden en zij hun einde zagen komen, voelde één van hen plotseling dat de melk onder zijn voeten vaster werd. Verbaasd en vol nieuwe moed paddelden ze zo hard zij konden. De melk werd vaster en vaster en zo werd de melk door het paddelen boter!
Toen de hele kan vol boter was, lukte het de kikkers, met laatste kracht de kan uit en de vrijheid in te springen.
Ze waren gered. Gelukkig maar…!!

Gevonden op weblog  "Op weg naar morgen"  van Marjolijn

Marjolijn wil hiermee laten zien, dat "niet opgeven" loont.
Omdat ik dat ook vind wil ik het graag delen.

foto: Walter Kas      

Je stapte op je boomstam
en laat je nu varen
door de stroming van een rivier
er vallen wat spetters
zo hier en daar
terwijl je je vasthoudt, laat je jou drijven,
het gaat snel en dan ook langzaam
af en toe ontdek je een kei
ga je er omheen? of stop je hier?
ga je verder met de stroming omlaag...?
Dan
op een dag, stap je van je boomstam
kom je van de stroming los
ga je lopend, contact met de aarde houdend,
weer via een andere weg terug
maar je kent de richting
weet waarheen je wilt
dan zal je terugkomen op jouw plek
waar die ook zal zijn
een plaats waar je gelukkig kan zijn.

~saartje~

ZOMAAR

EEN HEEL GEWONE DAG

WERD PLOTSELING EEN FEEST

DOOR EEN VERASSENDE ONTMOETING

EEN HERKENNING VAN DE GEEST

HET ZOMAAR EVEN DELEN

VAN GEDACHTEN EN GEVOEL

ZONDER TEVEEL WOORDEN

IN HET DAGELIJKS GEWOEL

EEN ECHT KONTAKT, MAAR ZONDER BANDEN

HET ELKAAR ZIEN FRANK EN VRIJ

SPONTAAN GEVOEL TUSSEN TWEE MENSEN

HET MAAKTE ME EEN BEETJE BLIJ!

Ultreya

foto Walter Kas

Als je meer oog hebt voor de positieve dingen,


heb je ook meer het gevoel dat je geluk hebt.


(Tia Hellebaut)
©Tia Hellebaut